دیـر آمدی عزیز ، کـه در خـانه نیستم !
صـحـرا نشین شدم من ِدیـوانـه ، نیستم
 
با درد بـی کسیِ خـودم خـو گرفتـه ام
چـون آشـنـای خـلـوت شـاهـانه نیستم
 
خلوت نشین ِعشق توام ، گرنه لحظه ای
مـهـمـان ِ بـی تـکـلـف ِ ویـرانه نیـستم
 
سـودای عشـق دارم و پـنهان نمی کنم
بر تـَل خاک خـفتـه و افـسـانـه نیسـتم
 
در هـر نـفـس سرود تو را مشق می کنم
یـک دم بـدون صـحبت جانانه ، نیـستم
 
پُـرکن پـیـاله را کـه عـلی رغم تـوبه ام
من مـردِ تـرک ِســاغـر و میخانه نیـستم
 
آتـش بـزن بـه پـیرهـنم روز ِ امتـحـان
پـروا نمی کنـم کـه : نـه پروانه نیـستم !
 
حـالا بـیـا ! غـزالِ خـرامـانِ ایـن غـزل
در بـرکـه ام بـرقـص کـه بیـگانه نیـستم